Uczmy dzieci samodzielności
UCZMY DZIECI SAMODZIELNOŚCI
Na rozwój pozytywnych uczuć dziecka, oprócz właściwej atmosfery rodzinnej, korzystnie wpływają różne przeżycia. Nuda, monotonia, bezczynność hamują rozwój, natomiast dostarczenie dziecku miłych i stosownych dla jego wieku atrakcji pobudza aktywność oraz dobre samopoczucie, wywołują ożywienie, wesołość i jakże ważne poczucie własnej wartości.
Niewątpliwie miłym przeżyciem może być wspólna praca z rodzicami.
Na pytanie zadane rodzicom czy dziecko ma stale obowiązki w domu? wielu odpowie ależ nie, przecież on jest jeszcze mały. Nie zrobi tego dobrze. To błąd! Już bardzo małe dziecko potrafi, a co istotne, chętnie wykonuje wiele prac domowych. Oczywiście początkowo jakość tych prac będzie niezadowalająca, ale liczą się tu:
- chęć dziecka,
- możliwość obserwowania dobrej pracy dorosłych;
- niezapomniane przeżycia i zadowolenie z faktu pracy z tatą czy mamą;
Prace wykonywane przez dziecko będą stopniowo nabierać odpowiednich wartości, a bardzo ważnym czynnikiem w ich osiągnięciu okazuje się nasza umiejętność postępowania. Praca małego dziecka musi być odpowiednio nagradzana. Musimy wyrazi nasz podziw, uznanie, tak aby dziecko odczuwało faktyczną wartość swojej pracy. W ten sposób powoli staje się dorosłym i odpowiedzialnym człowiekiem, umiejącym znaleźć swoje miejsce w grupie ludzi.
Dzieci nadmiernie chronione przed pracą, a tym samym samodzielnością od razu daje się zauważyć na tle grupy. Dziecko takie jest nieszczęśliwe, gdy nie umie sprostać najprostszym zadaniom, często zauważa swoją ,,inność" i z tego powodu mogą występować dodatkowe “kłopoty”.
Często przyczyną ograniczania samodzielności dziecka jest to, że rodzice nie mogą patrzeć jak ślamazarnie ubiera się dziecko. Brakuje im cierpliwości, wiec robi to za nie. Trzeba sobie uwiadomić, że jeżeli dziecko przywyknie do ograniczania swojej aktywności i samodzielności, pozwoli się ubrać, nakarmić, to prawdopodobnie zawsze będzie czekało na pomoc, nie nauczy się tego, co powinno umieć, nie rozwinie swych sprawności i nie nauczy się być odpowiedzialnym za swoje działanie. Im działanie jest bardzo samodzielne, tym lepiej zaznajamia dziecko z otoczeniem.
Dziecko powinno, oprócz czynności samoobsługowych, nauczyć się wykonywania doraźnych poleceń dorosłych. Wiele dzieci ma z tym poważne trudności. Dzieciom tak trudno
wykonywać polecenia dorosłych. Często udają, że ich nie słyszą, lekceważą, a czasami manipulują dorosłymi. Zdarza się, że na prośbę nauczycielki o pomoc koledze w pozbieraniu np. klocków otrzymujemy odpowiedz:- To nie ja zrobiłem albo- Ja się tu nie bawiłem, a nawet - Nie chce mi się. Trzeba zdać sobie sprawę z tego, że dziecko, które dotychczas samo nie sprzątało po sobie zabawek czy nie ubierało się, nie będzie tego robiło chętnie w przyszłości. Rodzice powinni być blisko dziecka obserwować jego poczynania i w razie potrzeby pomóc, ale nie wyręczać.
Proces samodzielności jest złożony, a osiągnięcie dobrych rezultatów w tej dziedzinie
wymaga systematyczności, pokazu, cierpliwości i stanowczości, a także naszej aprobaty.
„MAMO, TATO
ZAUFAJ MI I POZWÓL
SAMODZIELNIE SIĘ UBRAĆ,
POWSTRZYMAJ SIE OD CIĄGŁEGO
WYRĘCZANIA MNIE W TYM, CO ROBIĘ”.
Rozwijanie aktywności i samodzielności dziecka:
Korzyści:
- zaspokajanie trzech podstawowych potrzeb dziecka: działania, samodzielności i osiągnięć;
- gromadzenie doświadczeń;
- dobre zaznajomienie dziecka z otoczeniem;
- dziecko uczy się umiejętnego posługiwania przedmiotami zgodnie z ich przeznaczeniem:
- uczy się odpowiedzialności za swoje postępowanie;
- szansa na adekwatna samoocen, wysokie poczucie własnej wartości i własnych możliwości;
- duże prawdopodobieństwo, że dziecko będzie w przyszłości osobą aktywną, zaradną
i samodzielną;
Straty:
- nie warto o nich wspominać, bo nie są istotne w kontekście wymienionych korzyści;)